Zobacz "Ostatnią wieczerzę | Oryginalny obraz da Vinci przedstawiający słynną scenę biblijną

Znana również jako Il Cenacolo, Ostatnia Wieczerza Leonarda da Vinci oddaje głęboką scenę opisaną w Nowym Testamencie, w której Jezus Chrystus dzieli się ostatnim posiłkiem z 12 apostołami, zaznaczając przejmujący moment przed ukrzyżowaniem.

W tym kluczowym momencie Jezus ujawnia, że jeden z jego najbliższych naśladowców go zdradzi, wzbudzając silne emocje wśród apostołów. Obraz Leonarda da Vinci żywo oddaje ich szok i zmieszanie, gdy zmagają się z tym objawieniem, dodając głębi historii Ostatniej Wieczerzy. Jeden z nich pyta nawet z niedowierzaniem: "Czy to ja, mój Panie?".

W przeciwieństwie do tradycyjnych przedstawień, które przedstawiają Jezusa z aureolą, aby podkreślić jego boskość, podejście Leonarda da Vinci w Ostatnia Wieczerza odbiega od tego, wykorzystując perspektywę i symetrię. Poprzez te techniki artystyczne, da Vinci kieruje uwagę na centralną postać, Jezusa, bez konwencjonalnej aureoli. To celowe pominięcie podkreśla człowieczeństwo Jezusa, jednocześnie uznając jego boskie znaczenie.

W okresie renesansu powszechne było malowanie fresków, ale da Vinci zastosował w tym arcydziele unikalną technikę. W przeciwieństwie do tradycyjnych fresków malowanych na mokrym tynku, używał tempery na gesso, smole i mastyksie, oferując większą elastyczność i czas na drobiazgowe dopracowanie szczegółów. Jednak niekonwencjonalna metoda spowodowała łuszczenie się farby w ciągu kilku lat z powodu słabej przyczepności pigmentu do mury.

W sztuce The Last Supper perspektywa sprawia, że obraz wydaje się rzeczywisty. Linie i pozycje rzeczy przyciągają wzrok do Jezusa pośrodku, sprawiając, że się wyróżnia. Sprawia to, że scena jest ważna i sprawia, że czujesz się, jakbyś był tam z bohaterami.

Leonardo da Vinci zastosował światłocień, metodę kontrastowania światła i cienia, aby dodać głębi i realizmu postaciom. Oświetlenie pada na twarze apostołów, ujawniając ich emocje, podczas gdy cienie tworzą dramatyzm i tajemniczość obrazu.

Układ apostołów wzbudził wiele dyskusji wśród historyków sztuki. Portret Leonarda da Vinci przedstawia uczniów Chrystusa zorganizowanych w trzyosobowe grupy, kompozycję pełną symbolicznego znaczenia. Grupa ta odzwierciedla doktrynę Trójcy Świętej, centralną zasadę wiary chrześcijańskiej, w której Ojciec, Syn i Duch Święty są zjednoczeni w boskiej harmonii.

W Matthew kipi złość, a jego dzikie, kołyszące się ręce i napięta postawa ujawniają kipiącą frustrację. Jego żarliwe oddanie sprawie podsyca płomienie oburzenia, jego sprawiedliwy gniew płonie jasno przeciwko postrzeganym niesprawiedliwościom, czy to światowym, czy duchowym.

Na twarzy Andrew widać szok, a jego ręce unoszą się w powietrzu, jakby starał się pojąć powagę tej doniosłej chwili. Niespodziewane rewelacje i rozwijające się wydarzenia sprawiają, że jest oszołomiony, złapany w wir niedowierzania i niepewności, a jego świat chwilowo wywraca się do góry nogami.

Pośród wszystkich uczuć Jezus siedzi spokojnie, jego spokojne spojrzenie i zrelaksowany sposób bycia sprawiają, że wszyscy wokół niego czują się bezpiecznie i pewnie. Jego obecność jest jak stabilna skała na wzburzonym morzu, dając pocieszenie i siłę swoim naśladowcom w ich zmartwieniach i zamieszaniu. Świeci jak światło niezachwianej wiary i niebiańskiego pokoju pośród wszystkich ludzkich zmagań i emocji.

Strach ogarnia serca Jakuba Większego i Filipa, gdy siedzą w oszołomionej ciszy i zwracają się do Jezusa, aby uzyskać więcej jasności. Smutek z powodu niemożności zrozumienia objawienia Chrystusa w pełnym zakresie jest tu również wyraźnie widoczny.